vrijdag 18 maart 2011

Nog 3 weken...

De voorbereidingen beginnen langzaam. Nog 3 weken en dan gaan we naar Nederland. De planning is om 10 april in Brussel aan te komen en dan in Nederland te blijven tot 4 juni. We blijven in een apartement in Oegstgeest voor de eerste 5 weken. En daarna hopelijk in het huis van Leonores vader. De eerste week komt een vriendin uit India, Jayanthi, ook mee. Programma's die al geboekt staan zijn een optreden van K3, helemaal Dana's ding tegenwoordig, een bezoek aan Kikker in Luxor Rotterdam, de verjaardag van oma Benschop en een weekje weg met ouders en Karin en gezin. Verder laten we het heerlijk over ons heen komen en gaan we even lekker genieten van ons verblijf bij jullie allemaal. Voor Lukas en Dana kan het niet snel genoeg gaan. Bijna elke dag pakken ze hun koffer en het liefst vertrekken ze vanavond nog. Lukas wil naar Alex, Levi, Siena, Sem en Niek! En Dana naar tante Karin en Liek en naar opa en oma. Het valt een beetje tegen dat het nog 3 weken duurt voor het zover is.
Wij zijn ondertussen inkopen aan het doen voor de Indiase souvenirs. Zijn er nog speciale wensen van jullie die meegebracht moeten worden uit India? Dan hoor ik het graag op tijd.

Verder gaat het hier prima. Dana heeft besloten nooit meer te zwemmen op school omdat haar zwemjuf haar onder water dipt. Dit liep op tot een enorme angst om naar school te gaan, aangezien ze elke dag zwemles hadden om te oefenen voor een zwemgala. De zwemles is dus tijdelijk afgelast voor haar. Thuis gaat ze wel het liefst elke dag zwemmen, maar dus echt niet meer op school. Lukas vindt het juist heerlijk om elke dag te zwemmen en gaat ook heerlijk zijn gang zonder enige hulpmiddelen. Alleen zijn zwembril is heilig. Hij is er ernstig van overtuigd dat hij zonder zwembril onder water zakt. We hebben net een weekend in Pondicherry in een resort achter de rug waar de kinderen ook heerlijk konden zwemmen. Er waren daar ook fietsen bij het huisje en Dana vond het geweldig om achterop te zitten bij haar moeder. Dus voor elke 10 stappen moest er gefietst worden. De bewaking bij de parkeerplaats kende haar ook vanaf dag 1, want wanneer we ook maar de auto instapten om het park te verlaten was het grote drama. Dana wilde niet bij het huisje en haar fiets vandaan. Een keer was het zo erg dat we haar gewoon de auto hebben uitgezet in een klein dorpje, waarna we direct vast kwamen te zitten in het zand en de auto niet meer voor of achteruit kon. Gelukkig heeft Dietrich daar ervaring mee en kon het uiteindelijk wel opgelost worden. Dana was ook gelijk uit haar driftbui en diep onder de indruk, dus dat hielp.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten